Het "Do-gevoel"
24 mei 2006 - 15:53
Gisteren heb ik op muziekgebied iets interessants geleerd. We hadden het over toonladders, majeur, mineur; over jazz en blues, akkoorden en intervallen. Opeens kwam het "Do-gevoel" ter sprake. Do, of C, is de eerste toon van de majeur toonladder. Bij het zingen is het belangrijk dat je iets snapt van de afstanden tussen de diverse tonen, dat je de tonen los van elkaar herkent. Zo herken je de akkoorden, en heb je houvast, zeker bij jazz improvisaties. Do is het begin en het einde van de toonladder. Als je terugkeert op Do, keer je terug op je honk, kom je tot de kern, de basis, rust. Heerlijk gevoel toch? Bij het schilderen vandaag aan het nieuwe portret van Frida voor de expositie in Oostenrijk, moest ik weer aan het Do-gevoel denken. Gaat dat ook op bij het schilderen? Ik ben tot de conclusie gekomen dat het antwoord ja is. Wat voor zijwegen je ook inslaat, hoeveel risico's je ook neemt, er is altijd weer een moment dat je opgelucht adem haalt omdat je je weer op vertrouwd terrein bevindt, dat kan een kleur zijn, of een bepaalde hantering van de kwast, de wijze waarop een oog ontstaat etc. Fijn, dat schilderen en muziek zo dicht bij elkaar liggen.